Dünya nüfusunun yüzde 22'si et yemiyor, yani vejetaryen. Latincede "sağlam, canlı, yaşam dolu" anlamına gelen vegetus sözcüğünden gelen bu tercihe sahip insanlar hayvanları yemek için beslemenin ve öldürmenin yanlış olduğunu düşünüyor ve bundan dolayı et yemiyor. 

VEJETARYENLERDE KALÇA KIRIĞI RİSKİ FAZLA

Önemli bir protein eksikliğine sahip olan kişiler eğer bu ihtiyacı karşılamazsa bazı sağlık sorunlarına daha açık hale geliyor. Birleşik Krallık'ta yapılan geniş çaplı bir araştırmaya göre, vejeteryan olan hem erkek hem de kadınlar, düzenli olarak et yiyen insanlara kıyasla kalça kırığı yaşama riskini yüzde 50 daha fazla taşıyor.

İngiliz araştırmacılar, hem erkek hem de kadın olmak üzere 400.000'den fazla kişiyle ilgili verileri analiz etti. Vejeteryan erkeklerin düzenli olarak et yiyen erkeklere göre daha fazla kalça kırığı riskiyle karşı karşıya olduğu görüldü.

İNSANLAR 4 KATEGORİYE AYRILDI

İnsanlar haftada beş veya daha fazla et tüketen kişiler, haftada beş kereden daha az et yiyenler, balık yiyen ama et yemeyen pesketaryenler ve süt ürünleri yiyen ancak balık veya et yemeyen vejetaryenler olmak üzere gruplandı. Bireylere ilişkin veriler hastane kayıtlarıyla ilişkilendirildi ve 2021'e kadar olan takip döneminde bir kalça kırığı vakası kaydedildi. 

RİSK YÜZDE 50 ARTIYOR

Kalça kırığı riskinin genel olarak düşük olmasına rağmen, vejeteryanlar ve düzenli olarak et yiyenler arasındaki göreceli risk büyüktü. Araştırmacılar, cinsiyetleri ne olursa olsun, vejeteryanların normal et yiyenlere göre yüzde 50 daha fazla risk taşıdığını buldu. Ara sıra et yiyenler ile düzenli olarak et yiyenler arasında risk açısından bir fark yoktu. 

VEJETARYENLERİN PROTEİN AÇIĞINI KAPATMASI LAZIM

Araştırmayı yöneten James Dr. Webster, vejeteryanların et yiyenlere göre protein tavsiyelerini karşılama ihtimalinin yaklaşık yüzde 17 daha az olduğunu söyledi. Ona göre vejeteryanların yeterli protein içeren dengeli bir beslenme yapmaları gerekiyor. Bu durum sağlıklı kemik ve kasları korumalarına yardımcı olacaktır.

Kalça kırıklarının önlenmesi hayati önem taşıyor. Çünkü bu durum önemli ölçüde bağımsızlık ve yaşam kalitesi kaybına, kırılma riskine, diğer kronik hastalıklara ve erken ölüme neden olabiliyor.