Yıllar içinde, 'Pozitif Psikoloji' içinde giderek artan araştırmalara ve felsefeden antropolojiye, teolojiden nörobilime kadar diğer disiplinleri keşfetmeye dayanarak, mutluluk anlam ve hazzın bütünleşmesi olarak anlamanın ötesine geçti.
Mutluluğun en faydalı bulduğum tanımı için bir asırdan fazla bir süre önce Helen Keller'in şu sözlerinden yararlanıyor: "Bana göre mutluluğun tek tatmin edici tanımı bütünlüktür." Son birkaç on yılda psikologlar tarafından yürütülen çok sayıda araştırma, mutluluğu geliştirmenin değerine açıkça işaret ediyor. Bu değer, mutluluk deneyiminin doğasında var olan bariz yararın ötesine uzanır: iyi hissetmenin iyi hissettirdiği gerçeği!
İşte sadece birkaç örnek:

- Artan mutluluk, kişisel ve profesyonel ilişkileri geliştirir.

- Mutluluk, daha güçlü bir bağışıklık sistemi ile ilişkilidir ve daha mutlu insanlar daha uzun yaşar.

- Mutluluk ve nezaket yakından bağlantılıdır, çünkü mutluluk insanların daha nazik ve cömert davranmasını sağlar ve karşılığında cömertlik ve nezaket mutluluğa katkıda bulunur.

- İşyerinde daha iyi bir refah duygusu, çalışanların elde tutulma ve bağlı kalma oranlarını artırır, yeniliği teşvik eder, tükenmişliği azaltır ve hem çalışanların üretkenliğini hem de kurumsal performansı artırır.

Mutluluğun bu somut ve ölçülebilir faydaları göz önüne alındığında, mutluluğa değer vermemiz ve değer vermemiz doğal görünüyor.

Öte yandan mutluluğa aşırı vurgu yapmanın kendi kendini baltalayabileceğini öne süren araştırmalar da var. Örneğin, Denver Üniversitesi ekibi tarafından 2011'de yapılan bir araştırma, mutluluğa yüksek değer veren insanların yalnız olma olasılıklarının daha yüksek olduğunu buldu. Mutsuzluk ve hatta depresyonla yakından bağlantılı bir özellik.

Çalışmanın baş araştırmacısı Iris Mauss, mutluluğa ulaşmaya yoğun bir şekilde odaklanmanın, insanların yaşamlarının mutluluklarına katkıda bulunabilecek başkalarıyla ilişkiler veya kişisel bakım gibi kısımlarını ihmal etmelerine yol açabileceğini teorileştirdi. Öyleyse mutluluğa değer vermek kötü bir şey mi? Buna değer vermiyorsak, neden peşinden koşalım? Kendini aldatma belki de gidilecek yol mudur? Başka bir deyişle, mutluluğun peşinde koşmaya çok zaman ayırsak da mutluluğun aslında bizim için önemli olmadığını kendimize söylüyor muyuz?

Tal Ben-Shahar, "Bir Shakespeare paradoksu ile baş başa kaldık: mutluluğa değer vermek ya da vermemek, bütün mesele bu! Paradoksun çözümü, dolaylı olarak mutluluğa götüren unsurlara değer verme (ve peşinden gitme) ihtiyacında yatmaktadır." diyor.

19. yüzyıl İngiliz filozofu John Stuart Mill, "Yalnızca zihinlerini kendi mutluluklarından başka bir nesneye odaklayanlar mutludur ... Böylece başka bir şeyi hedefleyerek, bu arada mutluluğu bulurlar" dedi.

İşte mutluluk uzmanı Tal Ben-Shahar'a göre mutlu olmak için ihtiyacınız olan 5 unsur…

Manevi refah

Çoğu insan maneviyatı dinle, özellikle de Tanrı inancıyla ilişkilendirir. Maneviyat kesinlikle dinde bulunabileceği gibi, dinden bağımsız olarak manevi bir yolda seyahat etmek de mümkündür.

Manevi esenlik, hayatta bir amaç ve anlam duygusu bulmanın yanı sıra, sıradan deneyimleri dikkatli mevcudiyet yoluyla olağanüstü deneyimlere yükseltmenin önemini ifade eder.

Fiziksel esenlik

Zihnin ve bedenin birbirine bağlı olduğu anlayışı – dualizmle boğuşan Batı yaklaşımına meydan okuyan bir anlayış – fiziksel esenlik için kritik öneme sahiptir. Psikolojik ve fiziksel olan iki ayrı ve bağımsız varlık değil, daha ziyade bağlantılı ve birbirine bağımlıdır; mutluluk ne zihne ne de bedene değil, her ikisine de bağlıdır.

Bütünlük potansiyelimizi gerçekleştirmek için fiziksel egzersiz, belirli besinler, uyku ve dokunma ihtiyaçlarımızı karşılamamız gerekir.
 

Entelektüel refah

Ne kadar zeki olduğumuz ile mutluluğumuz arasındaki bağlantı belirsizken, aklımızı nasıl kullandığımız ile mutluluğumuz arasında güçlü ve kesin bir bağlantı vardır. İyi niyetli eğitimcilerin ve ebeveynlerin iddia ettiğinin aksine, yıldız not ortalamasına sahip olmak ve en iyi üniversitelerden birine girmek mutluluğa giden yolu açmıyor.

Aksine, merak ve açıklık ile öğrenmeye derin katılım, entelektüel esenliğin ve dolayısıyla bütünlüğün uzantısı olarak yapı taşlarıdır.

İlişkisel refah

Mutluluğun bir numaralı belirleyicisi para ya da prestij, başarı ya da övgüler değil, değer verdiğimiz ve bizi önemseyen insanlarla geçirdiğimiz zamanın miktarı ve kalitesidir.

Sağlıklı ilişkiler, dolu ve tatmin edici bir yaşamın özünü oluşturur. Ancak önemli olan sadece arkadaşlarımız, ailemiz veya meslektaşlarımızla olan bağlantımız değil; başkalarıyla sağlıklı ilişkiler kurmak istiyorsak, kendimizle sağlıklı bir ilişki geliştirmek çok önemlidir.

Duygusal esenlik

Duygular, elbette genel mutluluk deneyimimizde önemli bir rol oynar. Düşüncelerimizi ve eylemlerimizi bilgilendirirler ve düşüncelerimizin ve eylemlerimizin sonuçlarıdır. Duygusal refahımız, hem neşe ve şükran gibi zevkli duyguları geliştirme, hem de kıskançlık ve keder gibi acı verici duygularla sağlıklı bir şekilde başa çıkma becerimize bağlıdır.

Her biri dolaylı olarak daha mutlu bir yaşama götüren SPIRE unsurlarına odaklanarak mutluluk paradoksu tuzağından kurtuluruz. Son derece değer vermek ve doğrudan mutluluğun peşinden koşmak geri tepebilirken, kişisel olarak anlamlı işlerle uğraşarak (ruhsal esenliği geliştirmek), düzenli egzersiz yaparak ve sağlıklı beslenerek (fiziksel esenlik), sürekli öğrenerek (entelektüel esenlik), zaman harcayarak daha yüksek Bütünlük düzeylerinin tadını çıkarabiliriz. Sevgili bir arkadaş veya aile üyesiyle (ilişkisel refah) ve duygularımız hakkında yazmak veya eğlenceli faaliyetlerde bulunmak (duygusal refah).